Dziew­czy­na śpiąc od­rzu­ca ręce w górę,
w są­sied­ni sen, któ­ry się o nią otarł,
a nad nią drżą cią­gną­ce dłu­gim sznu­rem
zje­żo­ne kły – jak ci­che my­śli kota.
Więc bie­rze sen i mru­cząc wtu­la usta
w pu­szy­stą sierść, przy­kła­da ją do pier­si,
aż sko­śny cień wy­cho­dzi na­gle z lu­stra
i sen jak wzrok za­cho­dzi bia­łą śmier­cią.
Dziew­czy­na śniąc na­zy­wa po imie­niu
zie­lo­ny liść i chmu­ry, któ­re pły­ną,
i sko­śny cień za­mknię­ty we. wspo­mnie­niu
i bu­dzi się, i nie zna żad­nych imion.
A wte­dy świt za­my­ka pu­sty po­kój
jak bia­ły dzwon. Dziew­czy­na w odrę­twie­niu
wi­dzi w swych łzach ró­żo­wą krew ob­ło­ków
i tro­py łap – jak czar­nych gwiazd na zie­mi.